Zoals elk jaar gaat halverwege januari mijn interne klok af: Het filmfestival alarm rinkelt. Rotterdam staat weer op zijn kop voor het eerste internationale evenement van het jaar. Want oh, oh, wat is het toch leuk om naar daarbij te zijn. Euh.. maar waarom zou je er ook alweer heen gaan?
Het begint met het kijken op internet en het kopen van de Volkskrant bijlage. Zorgen dat je zo snel mogelijk kaartjes gaat kopen voor de meest begeerde films. Als een waanzinnige selecteer ik op vrijdag 20.00 klokslag de online tickets. Snelheid is geboden, want de topfilms zijn in no-time weg. Ik reken af en selecteer creditcard. Helaas. Ik krijg een
error en mag de hele exercitie opnieuw doen. Sommige gekozen voorstellingen zijn niet meer beschikbaar. Mijn schema kan de prullenbak in. Een vloek ontsnapt mijn mond. Mijn ondertussen al gearriveerde bezoek sta ik niet te woord en als een debiel probeer ik weer kaartjes te reserveren en te betalen.
Uiteindelijk ben ik toch de trotse bezitter van 12 kaartjes. 11 euro per kaartje, de prijzen zijn niet meer wat het geweest is. Kost wat, heppie wat.
De eerste film is een vage Spaanse film . Er zit ongetwijfeld een betekenis achter. Ik pijnig mijn hersenpan, maar de boodschap blijft onduidelijk. De volgende film
Shame is al veel besproken. Ik val meteen in een masturbatie scène (op het witte doek dan) en begin me enigszins opgelaten te voelen. De hoofdpersoon heeft veel succes bij de vrouwen, maar zijn vluchtige contacten maken hem niet bepaald veel vrolijker. Enigszins gedeprimeerd kom ik de film uit.
Tijd om maar eens wat festivalvertier te zoeken. Vanuit Pathé is het een klein stukkie naar de Schouwburg, maar niet geheel zonder risico. Het schouwburgplein is levensgevaarlijk, je struikelt er over uitgegleden Japanners en Spanjaarden. Ik hoop dat de ontwerper niet heeft stilgestaan bij de winterse gevaren die het door sneeuw en ijs geplaagde plein met zich meebrengt. Want als hij dit wel deed, mogen ze hem meteen een strafkampje Siberië aanbieden.
Bij de Schouwburg aangekomen, wapen je jezelf tegen de kou door nog wat alcohol in je donder te gooien. Eerst nog even in de kou wachten, voordat je binnen mag. Buiten staat nog een groepje te kleumen. Binnen roken mag niet (meer).
Eenmaal binnen weer een rij. De Garderobe. “helaas , mijnheer” , we hebben geen ruimte meer, probeert u het aan de andere kant eens. “ hoor ik de vrijwilliger zeggen. Ook bij de andere garderobe is het wachten geblazen totdat iemand zijn jas heeft opgehaald. Voor je drankje moet je wel een doorzetter zijn . Uiteraard staan er weer veel mensen te dringen en duwen om vooraan bij de bar te komen. Een zwetende oksel links en een dikke buik rechts proberen mij in de sandwich te nemen. De cola is prikloos, maar gelukkig glij ik niet uit over de vloeistof op de grond en de scherven die er omheen liggen.
Ik ben omring door jeugdige aangeschoten (zij wel!) alternativo ’s. Het zijn lieden die zijn vergeten waar ze de zeep verstopt hebben. De jongens dragen dikke mutsen (cult) en vlassige snorren of baardjes. De DJ kon mijn kind zijn, hoewel…haar gezicht is bedekt met piercings en haar armen met tatoeages.
De invallende sneeuw veroorzaakt dikke files. Dus ik verbijt me en leg me neer om een halve film te gaan zien. Als ik binnenstruin en bijna mijn nek breek in een totaal donkere ruimte blijkt dat ik een van een totaal onbekende voorfilm heb gemist. Dat geluk heb ik dan weer wel. De film zelf bestaat uit slechte oude sneeuwbeelden van de Finse staatstelevisie. Ondertiteling is mondjesmaat. Na afloop een dikke Duitser en een vage Fin die quasi –chagrijnig vertellen dat je morgen alle andere Finse films moet gaan zien. Zijn collega filmmaker uit Finland vertelde in de pers dat hij zijn laatste films niet zo erg haat als zijn vorige. Lekker standpunt dan. En die moet ik zeker ook gaan zien. Het gaat over de film Le Havre, die de vriendschap van een oude man en een illegale immigrant in de sombere buitenwijken van de genoemde Franse stad uitbeeld.
Ik heb nog twee tickets liggen voor het uitnodigende Weekend. Moment is goed gekozen 19.15 uur op vrijdagavond. Mijn vriendin kan helaas niet, dus heb al wat filmliefhebbers gepolst. Maar zelfs via Twitter raak ik het kaartje niet aan de straatstenen kwijt. Vlak voor de film lees ik dat ik een hardcore gay film ga zien. En wederom zit ik naar een masturbatie scène c.q.. niet erotiserende seks (porno zou ik het niet willen noemen) te kijken. Niet bepaald mijn genre. Op momenten dat er gelachen wordt, ervaar ik plaatsvervangende schaamte.
Bij het slotfeest is het druk, de welkomstdrankjes zijn op en mensen zijn vooral met zichzelf bezig of kijken naar de andere aapjes.Ik overleef de laatste scene van het filmfestival. Vermoeid ga ik door de ijzige kou op zoek naar mijn bed.
Volgend jaar ga ik weer. Morgen meld ik me aan als vrijwilliger.
De volgende gast was Erik Mesie, van die bekende Nederlandse band in de jaren 80. Hij zong niet alleen een Toontje Lager, maar praatte en handelde idem dito. Pats, weer een beeld van vroeger dat als een porseleinen vaas kapot valt. Op mijn flat screen zag ik een grijze bos krullen in een druk overhemd. (nog net geen panterbloesje), die zich zichtbaar schaamt voor zijn schaduw van vroeger. Een zijden sok, die met lijzige stem vertelt dat hij nu popdocent is. (Een niet te onderschatten vak, zelfs met popervaring, volgens Erik!). De roem had zijn keerzijde, maar het zwarte gat was van tijdelijke aard. Indachtig krabde ik me achter mijn oren.
