Koffietijd - Stiekem gekeken

Vandaag is het dan toch gebeurd. Iets waarvan ik dacht dat ik zelfs met stokslagen niet aan toe zou geven. Vandaag heb ik naar Koffietijd gekeken.  

Het programma dat al sinds mensenheugenis (Ok, sinds de immer gebronsde Hans van Willegenburg het in 1994 presenteerde) voor mij en velen symbool staat voor burgerlijkheid. Eerst viel mijn mond open van verbazing toen ik de toch zeer door mij gerespecteerde Nico Dijkshoorn zag verschijnen. Hij beweerde nog wel met een stalen gezicht bijna elke dag te kijken en het programma absolute cult te vinden. Gelukkig heb ik Nico vaker op cynische uitspraken betrapt. Maar goed, hij heeft een theatershow die geschikt is voor kijkers van koffietijd en hij wil uiteraard ook volle zalen trekken. Loretta Schrijver en Pernille La Lau (in vroeger dagen miste ik vanwege haar weinig nieuws) presenteren het programma. Ik ben niet de enige die ouder is geworden. Nico had zelf niet al te veel te zeggen, maar hij tokkelde en zong nog wel een mooi rocknummer, wat Loretta deed soppen op haar stoel.

De volgende gast was Erik Mesie, van die bekende Nederlandse band in de jaren 80. Hij zong niet alleen een Toontje Lager, maar praatte en handelde idem dito. Pats, weer een beeld van vroeger dat als een porseleinen vaas kapot valt. Op mijn flat screen zag ik een grijze bos krullen in een druk overhemd. (nog net geen panterbloesje),  die zich zichtbaar schaamt voor zijn schaduw van vroeger. Een zijden sok, die met lijzige stem vertelt dat hij nu popdocent is. (Een niet te onderschatten vak, zelfs met popervaring, volgens Erik!). De roem had zijn keerzijde, maar het zwarte gat was van tijdelijke aard. Indachtig krabde ik me achter mijn oren.
Heb ik me als brugklasser met deze persoon vereenzelvigd?  Zijn liedjes in stiekem meegezongen , maar niet meegedanst?

Je wordt je bewust van het feit dat je tegen mensen en bepaalde fenomenen anders gaat aankijken. Weer komt de wet van de remmende voorsprong om de hoek kijken. De tijd staat voor sommigen stil, terwijl die voor anderen (lees: jeugdige mensen) stil staat. De roze bril verbleekt. Moet ik me nu ook gaan overgeven aan koffietijd, en nog erger binnenkort omroep Max?

Mesie vertolkte nog eenmaal zijn succesnummer “Stiekem met je gedanst”. 

Voordat ik de TV uitzette hoorde ik nog de laatste woorden nagalmen: “Misschien kom ik je later tegen, misschien is het wel beter van niet”.